تصویر رنگی جدید فضاپیمای نیوهورایزنز از سیاره اسرارآمیز پلوتو به گفته ی آلن استرن، سربازرس نیوهورایزنز از بنیاد پژوهشی جنوب باختر (SwRI) در بولدر کلرادو ، این فضاپیما اکنون دارد کتاب پلوتو را می نویسد. منبع : ناسا 
دیروز بشر به یکی از بزرگترین دستاوردهای تاریخ علم نجوم دست یافت.فضاپیمای نیوهورایزنز (افق های نو) پس از سفری یک دهه ای در پهنه ی سامانه ی خورشیدی سرانجام ساعت ساعت 16:19 ( به وقت تهران ) روز 23 تیر 1394 به نزدیک ترین فاصله به سیاره کوتوله پلوتو رسید و و با گذشتن از فاصله ی حدود 12500 کیلومتری سطح آن ، نخستین فضاپیمایی نام گرفت که دنیایی به این دوری از زمین را کاوش کرده است.همانطور که انتظار داشتیم ، نیوهورایزنز ( New Horizons ) ساعاتی پس از این واقعه بزرگ تاریخی ، اولین تصویر رنگی و نسبتا با کیفیت از نزدیک ترین فاصله با پلوتو را به زمین ارسال کرد.
چارلز بولدن، (Charles-Frank-Bolden )مدیر کل ناسا می گوید:
کاوش پلوتو و ماه هایش توسط نیوهورایزنز نقطه ی اوج کاوش های 50 ساله ی ناسا و آمریکا از سیاره های سامانه ی خورشیدیست. ما یک بار دیگر در رویدادی تاریخی جایگاه نخست را از آن خود کردیم. ایالات متحده ی آمریکا نخستین کشوریست که به پلوتو رسیده، و با کامل شدن بررسی آغازین سامانه ی خورشیدی توسط این ماموریت، به دستاوردی چشمگیر دست یافته که هیچ کشور دیگری را یارای هماوردی با آن نیست.
در این عکس که فضاپیمای نیوهورایزنز در روز 13 ژوییه ی 2015 از فاصله ی 780 هزار کیلومتری، با دوربین شناسایی برد بلند خود (LORRI، لوری) گرفته، پلوتو تقریبا همه ی چارچوب را پوشانده است. این آخرین و پرجزییات ترین عکسی است که فضاپیما پیش از رسیدن به نزدیک ترین فاصله در روز 14 ژوییه به زمین فرستاده. رنگ های تصویر از داده های کم وضوح تری که دستگاه رالف (Ralph) در اوایل روز 13 ژوییه گرد آورده بود به دست آمده. چیزی که در این تصویر بیش از همه به چشم می خورد ساختار گسترده و روشنی است که نام غیررسمی "قلب" بر آن گذاشته شده و حدود 1600 کیلومتر پهنا دارد. این قلب هم-مرز با ساختارهای تیره ی استوای پلوتو و نیز یک زمینه ی لکه لکه ی پیچیده در خاورش است. ولی حتی با این وضوح هم، بیشتر سطح درون این قلب به اندازه ی چشمگیری هموار و بدون ویژگی به نظر می رسد، که می تواند نشانه ی فرآیندهای زمین شناختیِ در حال انجام در آن باشد. 
بر پایه ی برنامه ها، فضاپیما اکنون در وضعیت گردآوری داده ها است و تماسی با گردانندگان ماموریت در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز (APL) در لورل مریلند ندارد. دانشمندان چشم به راه این هستند که نیوهورایزنز “با خانه تماس بگیرد” تا رشته ای از به روزرسانی های وضعیتی خود را به زمین بفرستد که نشان دهد از گذرش از کنار پلوتو جان سالم به در برده و اکنون در شرایط خوبی است. انتظار می رود این “تماس” کمی پس از ساعت 9 امشب انجام شود.
داستان پلوتو تنها همین یک نسل پیش آغاز شد، زمانی که کلاید تامبای جوان جستجوی سیاره ی X را بر عهده گرفت؛ سیاره ای که نظریه ها، وجودش در آن سوی مدار نپتون را پیش بینی کرده بودند. وی نقطه ی روشن کم نوری را یافت که ما اکنون آن را همچون یک دنیای پیچیده و فریبنده می بینیم.
جان گرانسفلد، مدیر دستیار هیات مدیره ی ماموریت های علمی ناسا در مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن دی.سی می گوید:
پلوتو 85 سال پیش توسط پسر یک کشاورز از کانزاس، که از آنچه در بوستون دیده بود الهام گرفته بود، و با بهره از یک تلسکوپ در فلگستف آریزونا یافته شد. امروز، دانش یک جهش بزرگ در مشاهده ی سامانه ی پلوتو از نزدیک انجام داد و پا به درون قلمرویی تازه گذاشت که به ما در شناخت بیشتر ریشه های سامانه ی خورشیدی کمک خواهد کرد.
گذر نیوهورایزنز از کنار سیاره ی کوتوله ی پلوتو و پنج ماهِ شناخته شده اش آغازگر ورود ما به کمربند کویپر سامانه ی خورشیدیست، ناحیه ای بیرونی انباشته از اجرام یخی در اندازه های تخته سنگ گرفته تا سیاره های کوتوله. اجرام کمربند کویپر، مانند پلوتو، نشانه هایی درباره ی فرآیند پیدایش سامانه ی خورشیدی را در خود حفظ کرده اند.
استرن می گوید:
گروه نیوهورایزنز از این که نخستین گام از کاوش سامانه ی پلوتو را به انجام رسانده سربلند است. این ماموریت الهام بخش همه ی کسانیست که در سراسر جهان از کاوش ها و دستاوردهای انسانی هیجان زده اند.
پرواز تقریبا 10 ساله و پنج میلیارد کیلومتری نیوهورایزنز برای گذر از کنار پلوتو حدود یک دقیقه کمتر از چیزی که به هنگام پرتاب آن در سال 2006 پیش بینی شده بود زمان برد. خطای مکانی فضاپیما در فضا به اندازه ی 60 در 90 کیلومتر بود -هم ارز خطای یک هواپیمای مسافربری که با اختلافی به اندازه ی یک توپ تنیس به مقصد برسد.
14 ژوییه ی 2015، شادمانی اعضای گروه علمی نیوهورایزنز در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز واکنش به دیدن تازه ترین و آشکارترین تصویر پلوتو پیش از رسیدن فضاپیما به نزدیک ترین رویارویی با آن در چند ساعت بعد.
از آن جایی که نیوهورایزنز بیشترین “سرعت پرتاب” را در میان همه ی فضاپیماها داشت، با سرعتی بیش از 48000 کیلومتر بر ساعت از درون سامانه ی پلوتو گذشت. این سرعت به اندازه ای بود که برخورد با ذره ای به اندازه ی یک دانه ی برنج می توانست برای فضاپیما دردسر درست کند. سه شنبه شب، همین که فضاپیما با زمین تماس گرفت، روند تراگسیل ذخیره ی داده های 10 ساله ی حافظه ی نهان خود (cache) را هم آغاز خواهد کرد، کاری که 16 ماه زمان خواهد برد.
نیوهورایزنز تازه ترین مورد در فهرست بلند دستاوردهای علمی ناساست، دستاوردهایی مانند خودروهای کاوشگر روی سطح بهرام، فضاپیمای کاسینی که در شناخت ما از کیوان انقلابی به پا کرد، و تلسکوپ فضایی هابل که به تازگی 25مین سال تولدش را جشن گرفت. همه ی این پژوهش ها و کاوش های علمی به برنامه ی ناسا برای فرستادن نخستین فضانوردان آمریکایی به سیاره ی سرخ در دهه ی 2030 کمک خواهد کرد.
گلن فانتین، مدیر پروژه در APL می گوید:
پس از حدود 15 سال برنامه ریزی، ساخت و ساز، و پرواز نیوهورایزنز در سامانه ی خورشیدی، ما [اکنون] به هدف خود رسیده ایم. گنجینه ی داده هایی که گرد آورده ایم اکنون در حال آشکار شدن است.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
