اولین ایستگاه رسمی روسیه سایلوت یک نام داشت که پس از ان شش سایلوت دیگر امدند که به بررسی انها می پردازیم
سایلوت 1
سایلوت 1 نخستین رسمی ایستگاه فضایی بود که توسط اتحاد جماهیر شوروی در آوریل 1971 پرتاب گردید. در مدت اقامت این ایستگاه در مدار که 6 ماه به طول انجامید سه کیهان نورد به نام های گرگوری دوبرفولسکی ، ویکتور پاتسایف و ولادیسلاولکوسف به مدت 22 روز در آنجا اقامت نمودند . آنها در خلال اقامتشان ، اولین پروژه ها درباره گیاهشناسی فضایی را انجام دادند . اما متاسفانه هر سه نفر در مرحله بازگشت این مامورین ، کشته شدند . تحقیق بعدی نشان داد که یکی از شیر های کپسول برگشت سایلوت ، معیوب بوده است و باعث تخلیه سریع هوای آن شده است و کهیهان نوردان درونش خفه شده اند . این خدمه لباس های مخصوص فشار هوا نپوشیه بودند در این صورت ممکن بود زنده بمانند . سایلوت 1 به هنگاه بازگشت به جو زمین بر فراز اقیانوس آرام سوخت .
سایلوت 2
سایلوت 2 ، ایستگاه فضایی دیگری بود که در اوریل 1973 پرتاب شد .این ایستگاه در مدت دو ماه اقامتش بی سرنشین بود . ایستگاه به مجرد پرتاب ، قطعاتش را یکی پس از دیگری از دست داد و دو ماه بعد که به جو زمین بازگشت سوخت.
سایلوت 3
سایلوت 3 ، ایستگاه فضایی است که در ژوئن 1974 در مدار قرار گرفت ، مدت اقمت این ایستگاه 7 ما ه به طول انجامید . کیهان نوردان ، یک بار به مدت 14 روز در آن اقامت کردند . امریکا مشکوک بود که سایلوت 3 ماموریتی نظامی دارد و تدابیر شدید امنیتی پرتاب این ایستگاه این ظن را تقویت نمود . گزارش های بعدی نشان داد که 2 خدمه آن ، پاول پایووچ و یوری آریتوخین احتمالا 2 هفته اقامت خود در مدار را به نقشه برداری از تاسیسات نظامی امریکا سپری کرده اند . هرچند که روس ها جزئیات این گزارش را نا درست می دانند . سایلوت 3 ، هفت ماه بعد از پرتاب در جو زمین سوخت.
سایلوت 4
سایلوت 4 در دسامبر 1974 پرتاب گردید. در 2 سال و یک ماه اقامتی که در مدار داشت دو بار ، یکی 30 روز و دیگری 63 روز ، کیهان نوردان شوروری را با آزمایش ها و رصد های خورشیدی ، سیاره ای و ستاره ای در آن جا پرداحتند . این ایستگاه نیز در بازگشت به زمین منهدم شد.
سایلوت 5
سایلوت 5 ایستگاه دیگری بود که در ژوئن 1976 درمدار قرار گرفت . عمر این دستگاه 13 ماه بود . کیهان نوردان 2 اقامت یکی 63 روزه و دیگری 17 روزه در آن جا داشتند . خدمه سایلوت 5 مقدار آلودگی ذرات معلق در جو زمین را مطالعه نمودند و اثرات بی وزنی را بر ماهی ها بررسی کردند . ان ها همچنین درباره رشد بلورها ی کریستالی ، آزمایش هایی انجام دادن و بدون استفاده از پمپ دمنده هوا ، قست محرکه ایستگاه را با موفقیت در فضا تعویض کردند . این ایستگاه نیز سوخته به زمین بازگشت.
سایلوت 6
با پرتاب ایستگاه فضایی سایلوت 6 در 29 سپتامبر1977 تحولی تازه در پرواز های فضایی سرنشین دار آغاز شد. از آغاز دهه 1970 که شوروی ایستگاه فضایی سالوت 1 را به مدار زمین فرستاد ، کیهان نوردان به دلیل پشتیبانی بعد از پرتاب نتوانسته بودند مدت اقامت در مدار زمین را به بیش از 84 شبانه روز برسانند . زیرا محدودیت سکو های اتصال امکان تدارکات بعدی را نمی داد . این مساله نه تنها از نظر رساند آب ، هوا و غذای برای کیهان نوردان ساکن لازم است بلکه در تعمیر و تعویض قطعات ایستگاه نیز ضرورت دارد.
ورود ایستگاه مداری سایلوت 6 به عرصه فضانوردی ، این امکان را به دانشمندان داد که بتوانند طول مدت اقامت انسان در فضا را ارتقا دهند ؛ زیرا این ایستگاه به دو دریچه ورودی مجهز بود . بدین ترتیب بعد از اتصال یک ناو سایوز به ایستگاه دریچه ، دریچه دیگر می توانست برای ارسال ناو تدارکاتی یا ورود گروه های مهمان به کار رود . سایلوت 6 به این ترتیب در طول مدت کار خود توانست اقمتگاه گروه فضانورد باشد و طول پرواز مداری انسان را به تریج از 84 روز به 185 روز برساند.
سفینه های سایوز در طی سال های 1977 تا 1986 ، به جز فضانوردان شوروی ، کیهان نوردانی از کشور های چکسلواکی ، لهستان ، بلغارستان ، مجارستان ، ویتنام ، کوبا ، مغولستان و رومانی را به ایستگاه مداری سایلوت 6 رساندند .
ایستگاه مداری سایلوت 6 دارای پنج قسمت بود. دو بخش یا اتاقک اتصال ، یک محل کار و دو بخش موتوری در ابتدا و انتهای ایستگاه . اما بزرگترین قسمت آن که تقریبا تمام فعالیت های عمده فضانوردان در آن انجام می گرفت ، اتاقک یا مدول « کار » بود .
سایلوت 6 در زمان خود یک شاهکار محسوب می شد و ایستگاهی کامل . دستگاههای مختلفی مانند کنترل گرما ، تعین موقعیت ، مخابرات ، تجهیزات زیستی و غیره در آن کار می کردند که تمامی این لوازم احتیاج به انرژی داشت. منبع اصلی تغذیه سایلوت 6 از سه صفحه خورشیدی با مساحت کلی 60 متر مربع تامین می شد. باتری ها انرژی خورشیدی را به انرژی الکتریکی تبدیل می کردند . در یک آکومولاتور ذخیره می کردند. به تدریج مورد مصرف دستگاه ها قرار می گرفت . سایلوت 6 در سال 1986 به هنگام بازگشت به زمین سوخت.
سایلوت 7
سایلوت 7 ایستگاه فضایی دیگری بود که در اوریل 1982 پرتاب گردید. این ایستگاه در مدت 8 سال و 8 ماه اقمتی که داشت ، پذیرای 10 خدمه بود . طولانی ترین اقمت آن ها 236 روز بود و در این مدت آزمایش های مفصلی بر روی سیستم عضلات قلب انجام شد . در خلال یک راه پیکایی فضایی ، با استفاده از دستگاه جوش ، ایستگاه تعمیر شد . سایلوت 7 در دسامبر 1991 به زمین بازگشت .
با تشکر